“İhtilafta Rahmet Vardır” ya da Tartışabilmenin Güzelliği

Mücadele Birliği gibi, bugün bile eşi benzeri olmayan bir mübarek kardeşliğin mensupları yıllardır kıyıda köşede seslendirilen ama kamuoyuna dillendirilmeyen düşünce, eleştiri ve yorumlarıyla nihayet bu sitede yer alıyorlar. Bu ne kadar güzel bir gelişme. Bunun ne derece güzel olduğunu teşkilatın son otuz beş yılında yer almayanlar tam olarak kavrayamazlar.

Kayıtsız şartsızteslimiyet Allah’tan başkasına yönelirse şirke girmez mi?

Konuya başlamadan önce insanı kısaca bir ele almalıyız.

Yaradan öyle bir çamurdan ve öyle karmaşık bir yapıdan hareketle yaratmış ki bizleri tek tip olmamız, aynılaşmamız en başta fıtrata aykırı. O nedenle farklılıklarımızı iyi değerlendirir ve birbirini yıkayan eller olabilirsek Allah’ın rahmeti de bizimle olacaktır inşallah. İnsanı ortak değerlerin, karakteristik millet vasıflarının ötesinde kalıplaştırmaya zorlamak ise robotik yaratıklara kadar götürür ya da isyanlara, kavgalara ve anarşiye sürükler toplumları ve devletleri.

Bunları söylerken sözlerimin teşkilatımıza yönelik olduğu düşünülmesin. Ama bir gerçeği teslim edelim bugün. Bizler demokrasi kültüründen bî-nasip yetiştirildik. 1980 öncesinin kaotik ortamı belki de bunu zorunlu hale getiriyordu. Kanlar dökülüyor, canlar alınıyor ve bu ülkenin çocukları bir kez daha birbirine kırdırılıyordu. Zaman uzun uzun sorgulama yapılacak, uyulan kuralların önünün arkasının araştırılacağı zaman değildi.

İçimiz kan ağlasa da dün kardeş dediğimiz pek çok arkadaşımız ve ağabeyimizle bir gün sonra teması sıfırladık. Yap denildi yaptık, uygula denildi uyduk. Kötü de olmadı bazı şeyler, o büyük kavgadan selametle çıktık. Sebep olanlardan başta Aykut Ağabey olmak üzere Allah razı olsun. Geçen Rıfat Bey’in önerdiği gibi, bu hareketin tarihi yazılırsa demek istediğim daha iyi anlaşılacaktır.

Bugün bu siteye gönderilen bazı yorumları okuyunca birtakım arkadaşlarımızın hâlâ otuz beş sene öncesinin kafasını taşıdıklarını üzülerek gördüm. Oysa çoook şey değişti geçen zamanda. Değişimlerin olumsuz yanları çok olsa da olup bitene sırtımızı dönemez, yaşadıklarımızı görmezden gelemeyiz. Bu kadar uzun zaman diliminde ön planda olan insanlar da doğruların yanında elbette yanlış da yaparlar. İşte birinci mesele burada başlıyor bazı fanatik yorumları okuyunca. İkinci mesele de şu: Biz daha yirmili yaşlarımıza varmamışken bile hamasete dayalı, sloganlarla süslenmiş ama içleri boş laflar eden grup ve parti mensuplarını küçümserdik. Onlar da bizimle tartışmaya falan girmez, yanımızda sırf duygulara dayalı uçuşlar yapmaktan kaçınırlardı. Çünkü göstermiştik ki biz bir şey söylüyorsak onun içi dışı arkası önü doludur ve bilip de söylemişizdir. Bu benim için hala böyle. Fakat bu siteye yazılan pek çok yorum, o kalite ve derinlikten uzak. Dün kınadıklarımızın yüzeysel heyecan ve duygulara teslim olmuş saldırganlığı içinde. Bu yanlış, eksik ve yaralayıcı bir yaklaşımdır. Bu satırları yazanlar orta yaşın üstünde iseler hazin, Ayşegül kızımız gibi yirmili yaşlarındaysa acıdır.

Çünkü fikir hareketi mensubu olmakla övünen ve gurur duyan bizler, beğenmediğimiz fikirlere en az onlar kadar hatta daha üstün fikirlerle karşılık verebilmeliyiz. Bir de yakışıksız bulduğum bir konu var ki yazmadan geçemeyeceğim. Karanlıktan kurşun sıkanlar var, yani adını hiç yaz(a)mayanlar. Ne kadar zavallı bir kişilik. Madem bir fikrin var ve bunun arkasında duruyorsun adını değiştirme yapmadan yaz. Medeni insanlarız biz. Allah’ın yarattığı farklılıklarımızı ortaya koyuyorsak bundan hâşâ utanıyor muyuz?

Şimdi gelelim birinci mesele dediğim 80 öncesinin, askerde bile görülmeyen katı disiplinli kafa yapısıyla bugünlere gelenlere. (Bu disiplin o günlerde zorla falan değil, bizlerin severek ve gönül coşkusuyla uyduğumuz bir disiplindi ve kadro hareketinin o günkü gereğiydi. Yanlış anlaşılmasın.

Ben yazdığım ilk yazımla neyi ele aldım bir hatırlayalım: MİLLET PARTİSİ’Nİ. Yani beşeri ve siyasi bir teşekkülü, bir tarikat, bir cemaat mensuplarını veya bir şeyhin müritlerini değil. Dolayısıyla da bu siyasi partinin sayın genel başkanını eleştirdim; başkanlığı son bir toparlayıcı ağabeylik yaptıktan sonra bırakması gerektiğini söyledim. Bugün de bu görüşteyim. Sayın Aykut Edibali KÖTÜ BİR SİYASİ PARTİ GENEL BAŞKANIDIR. Partinin 26 yıllık macerası ve bugün geldiği nokta, hiçbir itiraza fırsat vermeyecek şekilde ortadadır. Ayrıntıları önceki yazımda mevcuttur. Bugün il ve ilçelerde yönetim kurulu oluşturmak için göstermelik bile olsa isim bulmakta zorluk çekiyor partide kalan arkadaşlarımız.

Oysa bazı yorum sahipleri bu noktayı hep görmezden geliyorlar. Öyle ki en küçük bir eleştiri bile başkana yöneldiğinde zıplıyorlar. Galiba unutuldu. Biz zamanında Demirel’i, Ecevit’i, Türkeş’i, Erbakan’ı koltuğa yapıştılar, padişahları bile geçtiler diye eleştirirdik. Büyük lokma yemedik ama büyük söz söylemişiz demek ki.

Rıfat Yörük’ün yazısında dâhil (en sivri yazı oydu çünkü) bu sitede yapılan eleştirilere ve eleştirel önerilere ne yazık ki bir mücadeleciye yakışır doluluk ve derinlikte yazılmış bir cevap göremedim dostlar. Çoğu sadece kabarmış duygu ve öfkeleri yansıtan, Sayın Başkanı da nerdeyse hatadan azade tutan veya geçmişin güzelliklerini, hatırını kötü kaynana gibi başa kakan yazılar. Tekrar yazıyorum: Bir siyasi partinin mensupları olarak bu tür cevaplar bize yakışmıyor.

Yazının başında dediğim ve bir önceki yazımda da ele aldığım “bizde demokrasi ve kültürü yok” dediğim noktaya tekrar geldik. Çünkü demokrasi katılmadığınız belki de asla onaylamayacağınız fikirlere ve o fikrin sahiplerine tahammül edebilme sanatıdır, rejimidir. Bunun en güzel örneği de hiç şüphesiz Hz. Peygamber’in hayatında ve uygulamalarındadır. Ama biz o güzellikleri bilmemize, etrafımıza telkin etmemize rağmen iş kendimize gelince ne yazık ki saldırıp hakaret etmeyi, taşlamayı mubah sayıyoruz.

Sonra burada bazılarına aykırı, ters hatta acı gelen düşünceleri ifade edenler kim? Düşmanlarımız, Amerika, İsrail ya da benzerlerinin kiraladığı ajanlar mı? Bir bedhahın yazdığı gibi “hayatlarında mücadelenin m’si olmayanlar mı?” Bu mürit kafalı zavallı, çünkü adını bile yazamamış, herhalde bazı eçhel-ü cühelaların yaptığı gibi kişilerin vicdanını, samimiyetini hatta imanını bile tartmaya kalkar böyle giderse.

Biz böyle bir teşkilatın mı mensuplarıyız? Nerede bizim efsanevi kardeşliğimiz? Ben, yazdıklarımla yanılmış, yanlış, hatalı şeyler söylemiş olabilirim. Nerede bu eleştirilerin asıl muhatabı? Niçin susar? Ben de tekrarlayayım Rıfat Yörük’ün bir görüşünü. Aykut Abi’nin son yazılarını akıl süzgeciyle okuyun Aydın Doğan medyasının yazarlarından farkı yok. Millete “göbeğini kaşıyan adamlar” ve daha ağır yakıştırmaları yapan Bekir Coşkun’dan alıntı yapıyor yazısında. Yaptığı alıntı da bir şeye benzese bari…

Suç mu şimdi bunu yazmak? Kayıtsız şartsız teslimiyet Allah’tan başkasına yönelirse şirke girmez mi? “KULLUK” ya da TEBA teslimiyeti beşere, insana velev ki, başkan da olsa, cumhurbaşkanı da olsa caiz midir? Peygamberler dışında kim dokunulmaz olmuş ki bazı arkadaşlar cevap vermek yerine duygu seline kapılmışlar, kelimelerden kılıçlarıyla saldırıyorlar?

Bütün bunları şaşırdığım veya üzüldüğüm için yazmıyorum. Şaşırmıyorum çünkü insan farklı farklıysa idrakler de tabaka tabakadır. Kiminin nasibi bir yudum, kiminin nasibi bir fincan kimininki de bir tas ve daha fazlasıdır. Herkes aynasında bunu da yansıtacaktır elbette. Üzülmüyorum çünkü yıllar sonra gelen bu tartışabilme, farklılıklarımızla birbirimizi görme ve tanımanın keyfi bazı nezaketsizlerin yaptıklarını görmememi sağlıyor.

Bir de bu sayfaları izleyen genç kardeşlerime seslenmek istiyorum. Şimdilik heyecan ve duygusal taşkınlıklarınıza bir gem vurun ve seyredin. Biz, bu yolun otuz, kırk hatta daha uzun süreli yolcuları, şu üstümüzdeki tozu toprağı, eteğimizdeki taşları bir dökelim. Siz de bu güzel teatilerden bilgi, keyif ve haz almaya bakın. Ve asla akıl süzgecinden geçirmediğiniz hamaset nutuklarına sarılmayın. Çünkü biz eskilerin gözünde gülünç duruma düşersiniz.

İnanın bunları yazmak bana büyük bir iç huzuru ve esenlik veriyor. Çünkü ilk yazımda da dediğim gibi en ağır veballerden birisi “bilmek”tir. Ve bundan da yarın sorguya çekileceğimiz muhakkak!
Benimki, hiç olmazsa tarihe bir not düşmek... Muhalif düşünceler taşıyan kardeşlerimin de mücadeleci ve mümin kimliklerine yakışır üslup, derinlik ve zenginlikte yazı ve yorumlarıyla karşılaşmak ümidiyle, saygı ve sevgilerimin kabulünü dilerim.

Selam ve dua ile.

Tevfik Yaşar Tekeli