YMM'den Millet Partisi'ne Düşünceler, Eleştiriler ve Çözüm Önerileri

Bilmenin Vebali
Bu incelemede ele alınan her şey; her türlü önyargıdan, fanatizmden, öfkeden, bir çıkar beklentisinden vs. anlayış ve yaklaşımlardan uzak; hâlâ bir şeyler yapılabileceğine bütün kalbiyle inanan, hâlâ bu ülkenin yarınlarını güzelleştirmek isteyen ve üzerindeki VEBAL’in ağırlığını hisseden bir kardeşin muhasebe ve murakabesidir. Evet, ben de diğer kardeşlerimiz gibi bir vebalin ağırlığını her geçen gün daha çok hissedenlerdenim.



Bu “bilmenin” vebalidir.

Bu, “inanıp da inandığını hayatın bütün alanlarında uygulayamamanın; uygulanacak ortamı sağlama yolunda –çünkü davamız buydu- gereğini yap(a)mamış olmanın” vebalidir.

Bu, beşeri meseleleri, kişileri ve uygulamaları adeta ilahi kaynaklı emir, tavır ve uygulamalara benzetip uyarmanın, eleştirmenin, doğruyu gür sesle ifade yerine, hataya ortak olmanın, uyuşmuş bir siyasi faaliyete katlanmanın vebalidir.

Daha pek çok vebal noktası ve kaynağı sıralanabilir. Ama önemli olan bir vebal vardır üzerimizde ve bu vebal bu satırların yazarını her geçen gün daha da korkutmaktadır.

Yazımın hemen başında şunu belirtme ihtiyacı duyuyorum. Bu satırları bir tarikatın, bir cemaatin kerameti kendinden menkul şeyhine ölümüne bağlı, onu her türlü noksandan, zaaftan, hatadan… arınmış sayan bir müridi olarak değil; referansını kaynak, kişi ve tarihten de alsa beşeri, dünyevi bir siyasi hareketin mensubu olarak yazıyorum.

YMM’nin hakikaten şan ve şeref dolu, anılması bile destansı hava yaratan, göz yaşartıcı geçmişinden söz edecek değilim. Sürekli bu tür ifadeleri ve nostaljik yaklaşımı da doğrusu kendimize pek yakıştıramıyorum. Çünkü böyle yaklaşımlar artık unu elemiş, eleğini asmış; ölümü o hoş maziyi anarak bekleyen pasif bir yaşayışı çağrıştırıyor bana ve bu uyuşukluğu YMM gibi özünde dinamizm barındıran bir hareketin mensuplarına yakıştıramıyorum.

Zaten önemli olan o maziyi anarak oyalanmak değil; bugünü ve yarınları yeniden yapılandırmak için kesintisiz mücadeledir. Tabii o güç, o inanış ve kararlılık hâlâ varsa...

Bugün tam da bu noktada ümidi tükenmiş ve beklentisi kalmamış hatta daha da kötüsü bir küskünlük girdabına sürüklenmiş pek çok kardeşimiz var ve bu durum beni ziyadesiyle üzmektedir. Ama o durumda olan veya kendini aktivitenin dışına çekmiş hiçbir kardeşimize kızmıyor, onları dışlamıyor aksine hak vermeye çalışıyorum. Ve inanıyorum ki o görünen şey üstteki küllenmedir eğer güçlü bir nefes o külü üflerse alttaki canlı köze ulaşmamız mümkün olacaktır.

Biz bugün bile hiçbir parti, cemaat, dernek, grup vb. sosyal-siyasi topluluk veya kuruluşun sahip ol(a)madığı nitelikte insanlar yetiştirmiş ve hâlâ o kalite çıtası yakalanmamış bir hareketin mensuplarıyız. Bu konuda elbette Aykut Ağabey’in ve ta 1960’lardan beri bu işin çilekeşi, yapı taşı olmuş, bizlerin yetişmesinde varlıklarını sebil etmiş yaşayan veya rahmetli olmuş ağabeylerimizin anılması, övülmesi kelime ve kalemin gücünü aşan büyüklüktedir. Ve cümlesine Allah’ın rızasını istemek bir kardeşlik ve bilgilenme borcudur.

Özellikle 1970-80 arasının kanlı kavgalı günlerinden burnu bile kanamadan, dahası bilgi yüklü olarak çıkabildiysek bunu önce Allah’a sonra da o büyük insanlara borçluyuz. Bu hareketi tanımakla müstesna bir kimliğe ulaştığıma; adeta bu seçilmiş insanlar arasında kıyıda kenarda bile olsam bulunmanın bir bahtiyarlık ve gurur vesilesi olduğuna samimiyetle inanıyorum. Bu yüzdendir ki içimde volkanlar patlasa, coşkun ırmaklar halinde ülkemde yaşananlara isyanlar etsem de başka hiçbir siyasi parti ve topluluğa, katılma ve çalışma anlamında, sıcak bakamıyorum.

Bundan şu anlaşılmasın sakın:
Başka partilere giden ve oralarda bulunan arkadaşlarımıza küs müyüm, kırgın mıyım?
ASLA ve ASLA.

Onlar benim ve bizlerin kardeşleriydiler ve öyle de olmalılar. Davanın referans noktalarına ve kaynağına ters düşmemek kaydıyla… Olamıyor ve aslını inkâr ediyorlarsa bu benim değil onların problemidir. Türkiye’nin neresinde olursa olsun önceden tanıdığım veya yeni tanıştığım bir kardeşimi herkesten üstün tutma ve görme anlayışımda o güzel yılların çile tutkalı ve yokluğu paylaşma zevkinin olduğunu kim inkâr edebilir?

Biz sadece duygularıyla bir araya gelen ve duyguların hoş yanlarını bugün de mutlu olma vesilesi sayan bir uyuz yapının mensupları değildik elbette. Teşhise, analize, senteze ve tedaviye yönelik bilgilenmenin, inkılâpçı olma eğitiminin muhataplarıydık. Bu mücadeleci eğitim sürecinde eksiği kusuru olsa bile biz bir bilgi ve eğitim topluluğuyduk.

Beni de en çok rahatsız eden daha doğrusu korkutan, ürperten şey tam da budur:
BİLGİ,
BİLMEK!

İşte büyük vebalin kaynağı ve gerekçesi de bu olacaktır huzur-u mahşerde.
MADEM BİLİYORDUNUZ DA NE YAPTINIZ? VE İÇİNE DÜŞTÜĞÜNÜZ BU ACİZ DURUM NEDİR?

İşte korksak da, kaçsak da, görmezden gelsek de, nostalji treninden hiç inmesek de beyinlerimizi burkan ve Allah korusun bizi yakacak olan temel soru budur.

Çünkü biz şahıslarımız için, mensuplarımıza dünyalık mal, mevki, makam, şan, şöhret... sağlamak için bir araya gelmemiştik. Çünkü bizim yarın hesabımızda kişisel ihtiraslar, yağmalanacak devlet nimetleri, dönülecek köşeler hiç olmadı. Biz, önce milletimize, sonra Müslüman dünya ve hatta bütün insanlığa yüce tebliği taşıyacak ve nasibimiz oranında kurtarıcı olacaktık onları zulmün karanlığından. Yaşıtlarımız küçük beyinleri el vermediği için bu kurtarıcı halkada yer almak yerine sokaklarda dövüşür ya da dünyevi zevk ve ihtiraslarını azdırırken biz, ailelerimizi bile ikinci üçüncü plana atıp merkeze davayı ve teşkilatı koymuş, aklımız kimi zaman ermese de koca koca meseleleri yaşımızın kat be kat üstünde bir hassasiyetle öğrenmeye, anlamaya sonra da anlatmaya çalışan ve bunu da o karanlık dönemde ziyadesiyle başaran sayıca az ama yürekçe çok büyük bir topluluğun mutlu seçilmişleriydik.

Bu ve daha pek çok güzellik, muhteşem hasletler aynı zamanda bize verilen bir nimet ve bize tevdi edilen bir emanet ve BİR VEBAL değil midir?

Onca doğru çözümü, bugün bile pek çok noktada doğru teşhis ve tedavi yöntemini bize söyleten bu bilgilenmenin bizi bir vebalden koruyup kurtaracağını nasıl söyleyebiliriz?

yazının devamı: YMM'den Millet Partisi'ne Düşünceler, Eleştiriler ve Çözüm Önerileri - 2
Yaşar TEKELİ